ลูกผู้ชายหัวใจเพื่อแม่! แม้พิการ ไม่คิดเป็นขอทาน เก็บขวดเก็บของเก่าขายเลี้ยงแม่
รายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ วันเสาร์ที่ 28 พฤศจิกายน 2563 ที่ผ่านมา พาคุณผู้ชมไปรู้จัก “โต้ง” หนุ่มใหญ่ชาวสุพรรณฯ ที่ครั้งหนึ่งเคยทำงานได้ตามปกติ แต่แล้วอุบัติเหตุได้ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยน กลายเป็นคนพิการ เกือบคิดสั้นด้วยการฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายคิดได้ จึงลุกขึ้นสู้เพื่อแม่ที่เขารัก
ชีวิตคนเรา เอาแน่นอนอะไรไม่ได้จริงๆ วันหนึ่งยังทำงานได้ปกติ แต่อีกวันอาจกลายเป็นคนพิการแบบไม่ทันตั้งตัว เช่นเดียวกับหนุ่มใหญ่วัย 52 ชาว จ.สุพรรณบุรี คนนี้ “วิรัช โตยอ” หรือโต้ง ที่เคยทำงานเป็นลูกจ้างโรงงาน หาเงินดูแลแม่ที่เขารักมาตลอด แต่แล้ววันหนึ่ง กลับเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“ก่อนหน้านี้ผมทำงานเป็นลูกจ้างโรงงาน ทีนี้เขาเลิกกิจการ ก็มารับจ้างทั่วไป” คุณโต้งบอกเล่าชีวิตก่อนหน้าจะกลายเป็นคนพิการ
“รับจ้างทำอะไร เขาก็ทำ กวาดบ้านอะไรทุกอย่าง ตัดต้นไม้ พอมืดๆ เย็นๆ หน่อย ก็ใส่หมวกไอ้โม่ง และใส่ถุงมือไปเก็บขวด เราขี่ผ่าน บางทีเราเห็น แอบนึกในใจ สงสาร” บุญตา เกาะแก้ว แม่ค้าข้าวแกง
“ขึ้นต้นไม้ รับจ้างเขาไปตัดกิ่งต้นไม้ นั่งยองๆ เสียหลัก หงายหลังลงมา คว้าอะไรไม่ได้ ก้นกระแทกพื้น ข้างหลัง กระดอนสันหลังหักเลย ก้นกบแตกหมดเลย ซี่โครง 1 ซี่ ไหปลาร้าด้วย แต่พวกนี้มันติดกันได้ หมอบอก แต่สันหลังต้องผ่าตัด ใส่เหล็กดามไว้ รักษาตัวนาน 20 กว่าวัน”คุณวิรัชย้อนภาพวันเกิดเหตุ
แม้อุบัติเหตุที่ทำให้คุณโต้งพิการ เดินไม่ได้ จะผ่านมา 3 ปีกว่าแล้ว แต่ผลพวงจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ยังทำให้ร่างกายของเขาเจ็บปวด ระบบขับถ่ายมีปัญหา และต้องพบหมออย่างต่อเนื่อง
“ปวดมาตลอดเลย หมอให้ยาแก้ปวดมากินตลอดเลย จะปวดหมด เพราะเราเคลื่อนไหวไม่ได้ ขับถ่ายก็ไม่ได้ ฉี่ก็ไม่ได้ กินยาระบายตลอด ถ้าไม่กิน จะอืดท้อง (ถาม-แล้วอวัยวะส่วนไหนที่ใช้การได้บ้างตอนนี้?) ท่อนบนขึ้นไป แขนมีกำลังหน่อย ใหม่ๆ ไม่มีกำลัง ไปนอน รพ. หมอทำกายภาพให้ สอนกายภาพให้มีกำลังแขน”
“ตื่นมาเครียด ใครจะเลี้ยงดูผมนะ น้องๆ ก็ไม่มีใครมอง แม่ก็ไม่ไหว แก่ ตอนพิการใหม่ๆ อยากตาย เป็นภาระแม่ สงสารแม่ ไม่อยากเป็นภาระเขา คิดจะแขวนคอตายบ้าง”
แต่เมื่อคิดได้ จึงล้มเลิกการคิดสั้น และหันมาสู้ชีวิตต่อไป ด้วยการนั่งรถสามล้อโยกเก็บขวดเก็บของเก่าขาย แม้รายได้จะน้อยมาก แต่ก็เป็นสิ่งที่คนพิการอย่างเขาพอทำได้
“ขอรถโยกเทศบาลเขา เขาซื้อมาให้ ไม่เครียดเลยทีนี้ ไปไหนได้ ไปคุยกับคนโน้นคนนี้ เก็บของเก่า ค่อยๆ เก็บ เอาที่คีบคีบใส่กระสอบ เจอก็เก็บ เก็บทุกวัน วันไหนเจ็บมากๆ ก็ไม่ไป นอน ปวดขาหนีบ เวลาเราโยกรถ มันจะไปกดท่อนที่ไม่มีความรู้สึก จะปวด นั่งนานไม่ได้ (ถาม-แต่ละวันเก็บได้เยอะไหม?) ไม่ถึงครึ่งถุง ส่วนมากไม่ทันรถเก็บขยะของเทศบาล เขาเอาไปทิ้งแล้ว ส่วนที่เหลืออยู่ก้นถัง เก็บไม่ได้ สกปรกมาก กลัวติดเชื้อ เก็บที่ตกข้างถนน เลยเก็บได้น้อย 3-4 เดือนกว่าจะขายที ขายได้ 400-500”
ขณะที่แม่ของคุณโต้ง แม้จะอายุมากแล้ว แต่ก็พยายามทำงานหาเงินด้วยการรับจ้างถูบ้าน ได้ค่าตอบแทนเดือนละ 1,000 บาท มาเป็นค่าเช่าบ้านที่พักอยู่ทุกวันนี้ รายได้จากการทำงานของ 2 แม่ลูก พอบ้าง ไม่พอบ้าง อดมื้อกินมื้อ มีก็กิน ไม่มีก็ไม่กิน ดิ้นรนกันไป
แม้พิการและรายได้จากการเก็บของเก่าขายจะไม่พอค่าใช้จ่าย 2 ชีวิต แต่คุณโต้งยืนยันว่า ไม่เคยคิดเป็นขอทาน
“ห่วงแม่ อยู่คนเดียว ไม่มีใครดูแลแก ถึงไม่มีครอบครัวทุกวันนี้ ผมรักแม่ ดูแลแกตลอด (ถาม-เคยคิดไหม ถ้าวันหนึ่งคนใดคนหนึ่งไม่อยู่ จะทำอย่างไร?) ก็คิดเหมือนกัน ต้องพยายามช่วยตัวเองให้ได้ จะนั่งรถโยกออกจะทำยังไง ก็หาไม้สอยดึงมา เอาเชือกดึงมา มุ้งกาง ก็เอาไม้แขวน ต้องช่วยเหลือตัวเอง”
เราอดถามคุณโต้งไม่ได้ว่า นอกจากตระเวนเก็บขวดขาย ซึ่งได้รายได้น้อยนิด เคยคิดหารายได้ด้วยวิธีอื่นไหม? เขาบอกว่า อยากขายลอตเตอรี่ แต่ก็ไม่มีทุน
หากท่านใดต้องการช่วยเหลือคุณโต้งด้วยการหางานที่ผู้พิการพอจะทำได้ สามารถติดต่อไปได้ที่ บ้านเลขที่ 74 หมู่ 4 ต.เขาพระ อ.เดิมบางนางบวช จ.สุพรรณบุรี หรือหากต้องการช่วยเหลือเป็นเงิน โอนไปได้ที่ ธนาคารออมสิน สาขา เดิมบางนางบวช ชื่อบัญชี วิรัช โตยอ เลขที่บัญชี 020283173381
ที่มา: mgronline.com/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย 3 ธ.ค.63
วันที่โพสต์: 4/12/2563 เวลา 10:41:46 
