วินัย นำไปดี
วินัย หมายถึง นำไปวิเศษ หรือนำไปดี นำไปแจ้ง นำไปต่าง
วินัยนำไปวิเศษ หรือนำไปดี คือ ทำให้ผู้ประพฤติปฏิบัติตาม เป็นคนวิเศษขึ้น หรือเป็นคนดีขึ้น ส่วนผู้ไม่ประพฤติปฏิบัติตาม ย่อมไม่เป็นผู้วิเศษ หรือย่อมไม่เป็นคนดี ผู้ไม่มีวินัย แม้จะเข้าใจตัวว่า เป็นคนวิเศษ ก็เป็นความเข้าใจที่เกิดจากความหลงผิด
การเกิดมาเป็นมนุษย์ ย่อมมีแบบมีแผน แบบในที่นี้คือ วินัย ระเบียบ หรือกฎหมาย แม้จะต่างกันโดยชื่อ แต่ก็ถือเป็นวินัยเหมือนกัน
วินัยทำให้เด็กเป็นนักเรียน ทำให้คนธรรมดาเป็นตำรวจ เป็นทหาร ทำให้ชาวบ้านเป็นสามเณรเป็นพระภิกษุ ผู้ไม่มีวินัย จึงจัดว่าเป็นคนนอกแบบ
คนนอกแบบหรือคนไม่มีแบบนั้น ถ้าจะอุปมาก็เหมือนการหล่อพระพุทธรูป เศษโลหะต่างๆ ที่เทลงไปในเบ้าหรือแบบแล้ว ก็กลายเป็นพระพุทธปฏิมา ใครเห็นก็กราบไหว้บูชาด้วยความเคารพนบนอบ เพราะอยู่ในกรอบของเบ้าของแบบ
เศษโลหะที่ล้นเบ้า ล้นแบบออกไปจะเป็นอะไรได้นอกจากส่วนเกิน ถ้าเป็นคนก็เรียกว่า คนนอกแบบ นอกระเบียบวินัย ไม่มีฐานะดีขึ้น กลับเป็นคนที่ขาดๆ เกินๆ คือขาดดีและเกินงามนั่นเอง
ดังนั้น จะเป็นคนวิเศษ หรือเป็นคนดีคนงามได้นั้น จำเป็นต้องมีวินัยเป็นที่ยึดถือปฏิบัติ เว้นข้อที่ห้าม ทำตามข้อที่อนุญาต ชีวิตจึงจะดำเนินเดินไปสู่เป้าหมายได้
วินัยนำไปแจ้ง คือ วัตถุสิ่งของ บางอย่างมีรูปร่างสัณฐานเหมือนกัน เช่น ทองคำแท่ง หรือตะกั่วแท่ง ในการพิสูจน์ ต้องดูในที่แจ้ง มีแสงสว่างปรากฏ หรือใช้กล้องส่องขยายให้เห็นชัด เมื่อพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็จะรู้ว่าเป็นของปลอมหรือของแท้
ในโลกนี้ คนย่อมมีหลายประเภท ผู้ที่แต่งตัวเหมือนกัน สังกัดกรมกองเดียวกัน จัดเป็นคนมีภัยก็มี เป็นคนปลอดภัยก็มี แม้เกิดในตระกูลเดียวกัน เป็นคนดีก็มี เป็นคนไม่ดีก็มาก การดูคนนับว่าดูยาก ปากอย่าง ใจอย่าง สุดที่จะหยั่งถึงได้ อย่างที่พูดกันว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ หน้าเนื้อใจเสือ หน้าไหว้หลังหลอก
ดังนั้น แม้จะดูกลางแจ้ง มีแสงแดด หรือมีแสงสว่างมากๆ ก็ดูได้ยาก ดูไม่ออก วินัยเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์บ่งบอก เพราะวินัยเป็นดุจกล้อง ส่องดูนิสัยใจคอพฤติกรรม การดำรงตน การดำเนินชีวิตอยู่ในกรอบหรือนอกกรอบ
วินัยนำไปต่าง คือ คนกับสัตว์เดรัจฉาน ย่อมมีชั้นภูมิไม่เหมือนกัน สัตว์เดรัจฉาน อาศัยธรรมชาติเป็นเครื่องวัดความแตกต่างกัน เช่น รูปร่าง ที่อยู่ ที่กิน
ส่วนมนุษย์ กำหนดความแตกต่างกันด้วยวินัย เช่น ผู้ที่รวมหมู่กันเป็นพรรคพวก มีอาวุธยุทโธปกรณ์สำหรับต่อสู้กับศัตรู มีวินัยสำหรับปฏิบัติ เรียกว่า ทหาร ฝ่ายพวกไม่มีวินัย เรียกว่า กองโจร บุคคลผู้เที่ยวภิกขาจาร รักษาสิกขาบทวินัย เรียกว่า ภิกษุ แต่ถ้าเป็นคนไม่มีวินัย เรียกว่า ยาจก คนขอทาน
ผู้มีความต้องการความเจริญก้าวหน้า คือก้าวไปหาความดี มีความบริสุทธิ์ กระจ่างแจ้ง และมีฐานะแตกต่างจากคนชั่วคนเลว จำเป็นต้องรักษาตัวให้ดี มีวินัยเป็นกรอบชีวิต
คอลัมน์ ธรรมะวันหยุด
บทความโดย พระเทพคุณาภรณ์ (โสภณ โสภณจิตฺโต ป.ธ. 9) เจ้าอาวาสวัดเทวราชกุญชรวรวิหาร
ขอบคุณ... https://goo.gl/xG285h (ขนาดไฟล์: 0 )
ที่มา: https://goo.gl/xG285h (ขนาดไฟล์: 0
)
วันที่โพสต์: 26/01/2560 เวลา 10:25:26