หัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเอง
[/p]
[b]ในสังคมไทย ภาพจำของคนพิการยังถูกจำกัดด้วยความคิดของคนบางกลุ่ม บ้างก็ว่าพวกเขาใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่ได้ บ้างก็ว่าไม่ควรออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านเพราะลำบากเกินไป จึงเกิดคำถามว่า แล้วคนพิการจะใช้ชีวิตได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขามีศักยภาพไม่ต่างจากคนอื่น ๆ แต่เหมือนจะต้องเป็นฝ่ายรอรับความช่วยเหลือเสมอมา[/b]
การพัฒนาอย่างยั่งยืนไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างสมบูรณ์หากยังมีคนที่เข้าไม่ถึงความเท่าเทียม คอลัมน์ Sustainable Development Goals ในครั้งนี้จึงชวนไปคุยกับ รุ่งโรจน์ ไทยนิยม นักกีฬาเทเบิลเทนนิสคนพิการทีมชาติไทย ผู้ก้าวข้ามขีดจำกัดทางร่างกายด้วยการคว้าเหรียญทองแรกของไทยในการแข่งขันเทเบิลเทนนิสในพาราลิมปิกฤดูร้อนเมื่อปี 2012 และครองแชมป์อีกหลายรายการในแข่งขันระดับโลก
ความสำเร็จในสนามกีฬาของรุ่งโรจน์และนักกีฬาพิการคนอื่น ๆ เปลี่ยนภาพจำของวงการกีฬาคนพิการในไทยอย่างมาก พร้อมทั้งเปิดประตูความฝันของคนพิการให้กว้างขึ้น เพราะ ‘ความสามารถ’ ไม่ได้กำหนดด้วยร่างกายที่สมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่ ‘หัวใจที่ไม่ยอมแพ้’
[b]จุดเริ่มต้นของการเป็นนักกีฬาเทเบิลเทนนิส[/b]
ผมคลอดก่อนกำหนด แขนขาแต่ละข้างจึงไม่เท่ากัน ผมต้องใช้หลังเท้าในการเคลื่อนไหว แต่พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงผมมาอย่างประคบประหงม เขาเลี้ยงโดยให้ดูแลตัวเองให้ได้มากที่สุด ถ้าสิ่งไหนทำไม่ได้ค่อยขอความช่วยเหลือ ผมมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง พ่อเลี้ยงพวกเราเหมือนกันเลย ผมได้เข้าเรียนโรงเรียนทั่วไปกับพี่ และพี่ก็ช่วยปกป้องเวลามีคนมาแกล้ง ครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมออกมาใช้ชีวิตในโลกภายนอกได้ การเลี้ยงดูของพ่อแม่ทำให้เรามองโลกในแง่บวก เป็นภูมิคุ้มกันให้ชีวิต
พ่อผมเป็นผู้จัดการสโมสรเทเบิลเทนนิสตำรวจ มันเป็นกีฬาไม่กี่ชนิดที่ผมเล่นได้ที่โรงเรียน เพราะไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก เริ่มจากการลองเล่น เล่นไปได้สักพักก็ชอบ เคยถึงขั้นลงแข่งในงานกีฬาสี ตอนนั้นผมอยู่ ป.5 ผมชนะก็เลยลงแข่งมาเรื่อย ๆ โดยมีพ่อสนับสนุน จนถึงตอนขึ้น ม.1 ผมตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนหอวังผ่านโครงการสอบคัดเลือกนักกีฬาเข้าโรงเรียน และติดเข้าทีมชาติตอนอยู่ ม.2 ไปแข่งที่อาเซียนพาราเกมส์แล้วได้เหรียญทอง เป็นจุดพลิกผันของชีวิตเลย เพราะมีคนมองเห็นความสามารถของเรา ให้เกียรติเรา ทำให้เรามีจุดยืนในสังคม
หัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเอง
หัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเองหัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเอง![[/p]
[b]ในสังคมไทย ภาพจำของคนพิการยังถูกจำกัดด้วยความคิดของคนบางกลุ่ม บ้างก็ว่าพวกเขาใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่ได้ บ้างก็ว่าไม่ควรออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านเพราะลำบากเกินไป จึงเกิดคำถามว่า แล้วคนพิการจะใช้ชีวิตได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขามีศักยภาพไม่ต่างจากคนอื่น ๆ แต่เหมือนจะต้องเป็นฝ่ายรอรับความช่วยเหลือเสมอมา[/b]
การพัฒนาอย่างยั่งยืนไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างสมบูรณ์หากยังมีคนที่เข้าไม่ถึงความเท่าเทียม คอลัมน์ Sustainable Development Goals ในครั้งนี้จึงชวนไปคุยกับ รุ่งโรจน์ ไทยนิยม นักกีฬาเทเบิลเทนนิสคนพิการทีมชาติไทย ผู้ก้าวข้ามขีดจำกัดทางร่างกายด้วยการคว้าเหรียญทองแรกของไทยในการแข่งขันเทเบิลเทนนิสในพาราลิมปิกฤดูร้อนเมื่อปี 2012 และครองแชมป์อีกหลายรายการในแข่งขันระดับโลก
ความสำเร็จในสนามกีฬาของรุ่งโรจน์และนักกีฬาพิการคนอื่น ๆ เปลี่ยนภาพจำของวงการกีฬาคนพิการในไทยอย่างมาก พร้อมทั้งเปิดประตูความฝันของคนพิการให้กว้างขึ้น เพราะ ‘ความสามารถ’ ไม่ได้กำหนดด้วยร่างกายที่สมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่ ‘หัวใจที่ไม่ยอมแพ้’
[b]จุดเริ่มต้นของการเป็นนักกีฬาเทเบิลเทนนิส[/b]
ผมคลอดก่อนกำหนด แขนขาแต่ละข้างจึงไม่เท่ากัน ผมต้องใช้หลังเท้าในการเคลื่อนไหว แต่พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงผมมาอย่างประคบประหงม เขาเลี้ยงโดยให้ดูแลตัวเองให้ได้มากที่สุด ถ้าสิ่งไหนทำไม่ได้ค่อยขอความช่วยเหลือ ผมมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง พ่อเลี้ยงพวกเราเหมือนกันเลย ผมได้เข้าเรียนโรงเรียนทั่วไปกับพี่ และพี่ก็ช่วยปกป้องเวลามีคนมาแกล้ง ครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมออกมาใช้ชีวิตในโลกภายนอกได้ การเลี้ยงดูของพ่อแม่ทำให้เรามองโลกในแง่บวก เป็นภูมิคุ้มกันให้ชีวิต
พ่อผมเป็นผู้จัดการสโมสรเทเบิลเทนนิสตำรวจ มันเป็นกีฬาไม่กี่ชนิดที่ผมเล่นได้ที่โรงเรียน เพราะไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก เริ่มจากการลองเล่น เล่นไปได้สักพักก็ชอบ เคยถึงขั้นลงแข่งในงานกีฬาสี ตอนนั้นผมอยู่ ป.5 ผมชนะก็เลยลงแข่งมาเรื่อย ๆ โดยมีพ่อสนับสนุน จนถึงตอนขึ้น ม.1 ผมตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนหอวังผ่านโครงการสอบคัดเลือกนักกีฬาเข้าโรงเรียน และติดเข้าทีมชาติตอนอยู่ ม.2 ไปแข่งที่อาเซียนพาราเกมส์แล้วได้เหรียญทอง เป็นจุดพลิกผันของชีวิตเลย เพราะมีคนมองเห็นความสามารถของเรา ให้เกียรติเรา ทำให้เรามีจุดยืนในสังคม
หัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเอง]([/p
[b
การพัฒนาอย่างยั่งยืนไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างสมบูรณ์หากยังมีคนที่เข้าไม่ถึงความเท่าเทียม คอลัมน์ Sustainable Development Goals ในครั้งนี้จึงชวนไปคุยกับ รุ่งโรจน์ ไทยนิยม นักกีฬาเทเบิลเทนนิสคนพิการทีมชาติไทย ผู้ก้าวข้ามขีดจำกัดทางร่างกายด้วยการคว้าเหรียญทองแรกของไทยในการแข่งขันเทเบิลเทนนิสในพาราลิมปิกฤดูร้อนเมื่อปี 2012 และครองแชมป์อีกหลายรายการในแข่งขันระดับโลก
ความสำเร็จในสนามกีฬาของรุ่งโรจน์และนักกีฬาพิการคนอื่น ๆ เปลี่ยนภาพจำของวงการกีฬาคนพิการในไทยอย่างมาก พร้อมทั้งเปิดประตูความฝันของคนพิการให้กว้างขึ้น เพราะ ‘ความสามารถ’ ไม่ได้กำหนดด้วยร่างกายที่สมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่ ‘หัวใจที่ไม่ยอมแพ้’
[b
ผมคลอดก่อนกำหนด แขนขาแต่ละข้างจึงไม่เท่ากัน ผมต้องใช้หลังเท้าในการเคลื่อนไหว แต่พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงผมมาอย่างประคบประหงม เขาเลี้ยงโดยให้ดูแลตัวเองให้ได้มากที่สุด ถ้าสิ่งไหนทำไม่ได้ค่อยขอความช่วยเหลือ ผมมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง พ่อเลี้ยงพวกเราเหมือนกันเลย ผมได้เข้าเรียนโรงเรียนทั่วไปกับพี่ และพี่ก็ช่วยปกป้องเวลามีคนมาแกล้ง ครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมออกมาใช้ชีวิตในโลกภายนอกได้ การเลี้ยงดูของพ่อแม่ทำให้เรามองโลกในแง่บวก เป็นภูมิคุ้มกันให้ชีวิต
พ่อผมเป็นผู้จัดการสโมสรเทเบิลเทนนิสตำรวจ มันเป็นกีฬาไม่กี่ชนิดที่ผมเล่นได้ที่โรงเรียน เพราะไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก เริ่มจากการลองเล่น เล่นไปได้สักพักก็ชอบ เคยถึงขั้นลงแข่งในงานกีฬาสี ตอนนั้นผมอยู่ ป.5 ผมชนะก็เลยลงแข่งมาเรื่อย ๆ โดยมีพ่อสนับสนุน จนถึงตอนขึ้น ม.1 ผมตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนหอวังผ่านโครงการสอบคัดเลือกนักกีฬาเข้าโรงเรียน และติดเข้าทีมชาติตอนอยู่ ม.2 ไปแข่งที่อาเซียนพาราเกมส์แล้วได้เหรียญทอง เป็นจุดพลิกผันของชีวิตเลย เพราะมีคนมองเห็นความสามารถของเรา ให้เกียรติเรา ทำให้เรามีจุดยืนในสังคม
/images/upload/2025-09-15-563-1-03.2.jpg)
หัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเอง[/p] [b]ในสังคมไทย ภาพจำของคนพิการยังถูกจำกัดด้วยความคิดของคนบางกลุ่ม บ้างก็ว่าพวกเขาใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่ได้ บ้างก็ว่าไม่ควรออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านเพราะลำบากเกินไป จึงเกิดคำถามว่า แล้วคนพิการจะใช้ชีวิตได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขามีศักยภาพไม่ต่างจากคนอื่น ๆ แต่เหมือนจะต้องเป็นฝ่ายรอรับความช่วยเหลือเสมอมา[/b] การพัฒนาอย่างยั่งยืนไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างสมบูรณ์หากยังมีคนที่เข้าไม่ถึงความเท่าเทียม คอลัมน์ Sustainable Development Goals ในครั้งนี้จึงชวนไปคุยกับ รุ่งโรจน์ ไทยนิยม นักกีฬาเทเบิลเทนนิสคนพิการทีมชาติไทย ผู้ก้าวข้ามขีดจำกัดทางร่างกายด้วยการคว้าเหรียญทองแรกของไทยในการแข่งขันเทเบิลเทนนิสในพาราลิมปิกฤดูร้อนเมื่อปี 2012 และครองแชมป์อีกหลายรายการในแข่งขันระดับโลก ความสำเร็จในสนามกีฬาของรุ่งโรจน์และนักกีฬาพิการคนอื่น ๆ เปลี่ยนภาพจำของวงการกีฬาคนพิการในไทยอย่างมาก พร้อมทั้งเปิดประตูความฝันของคนพิการให้กว้างขึ้น เพราะ ‘ความสามารถ’ ไม่ได้กำหนดด้วยร่างกายที่สมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่ ‘หัวใจที่ไม่ยอมแพ้’ [b]จุดเริ่มต้นของการเป็นนักกีฬาเทเบิลเทนนิส[/b] ผมคลอดก่อนกำหนด แขนขาแต่ละข้างจึงไม่เท่ากัน ผมต้องใช้หลังเท้าในการเคลื่อนไหว แต่พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงผมมาอย่างประคบประหงม เขาเลี้ยงโดยให้ดูแลตัวเองให้ได้มากที่สุด ถ้าสิ่งไหนทำไม่ได้ค่อยขอความช่วยเหลือ ผมมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง พ่อเลี้ยงพวกเราเหมือนกันเลย ผมได้เข้าเรียนโรงเรียนทั่วไปกับพี่ และพี่ก็ช่วยปกป้องเวลามีคนมาแกล้ง ครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมออกมาใช้ชีวิตในโลกภายนอกได้ การเลี้ยงดูของพ่อแม่ทำให้เรามองโลกในแง่บวก เป็นภูมิคุ้มกันให้ชีวิต พ่อผมเป็นผู้จัดการสโมสรเทเบิลเทนนิสตำรวจ มันเป็นกีฬาไม่กี่ชนิดที่ผมเล่นได้ที่โรงเรียน เพราะไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก เริ่มจากการลองเล่น เล่นไปได้สักพักก็ชอบ เคยถึงขั้นลงแข่งในงานกีฬาสี ตอนนั้นผมอยู่ ป.5 ผมชนะก็เลยลงแข่งมาเรื่อย ๆ โดยมีพ่อสนับสนุน จนถึงตอนขึ้น ม.1 ผมตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนหอวังผ่านโครงการสอบคัดเลือกนักกีฬาเข้าโรงเรียน และติดเข้าทีมชาติตอนอยู่ ม.2 ไปแข่งที่อาเซียนพาราเกมส์แล้วได้เหรียญทอง เป็นจุดพลิกผันของชีวิตเลย เพราะมีคนมองเห็นความสามารถของเรา ให้เกียรติเรา ทำให้เรามีจุดยืนในสังคม หัวในนักสู้ ทำความเข้าใจวงการกีฬาคนพิการที่ช่วยเพิ่มโอกาสและทางเลือกในชีวิตจนยืนได้ด้วยตัวเอง