หญิงแก่จนๆ เก็บ "ทารกพิการ" มาเลี้ยง ใฝ่ดีโตเป็นด็อกเตอร์ ออกทีวีพูดสั้นๆ น้ำตาแม่ร่วง!
[/p]
เด็กน้อยเติบโตมาท่ามกลางความขาดแคลน แต่เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรจากแม่บุญธรรมเลยสักครั้ง เธอเรียกหญิงชราว่า “แม่” แม้คุณยายจะขอให้เรียกว่า “ย่า” ตามวัยที่ห่างกันมาก ในวัยทารกคุณยายต้องเธอไปขอ “นมแบ่ง” จากคุณแม่ที่เพิ่งคลอดลูกในละแวกบ้าน เพราะไม่มีเงินซื้อนมเลี้ยงลูก ขณะเดียวกัน หน่วยงานท้องถิ่นได้ขึ้นทะเบียนให้ทั้งคู่เป็นครอบครัวยากจน รับสิทธิ์เรียนฟรีและได้รับเงินอุดหนุน
เธอช่วยแม่ทำงานบ้านทุกอย่าง และเมื่อโตขึ้นก็ไปเก็บขยะด้วยกัน แม้ชีวิตจะลำบากก็ไม่เคยหยุดพยายาม โดยเฉพาะในเรื่องการเรียนและกีฬา ด้วยความพิการ แขนข้างหนึ่งใช้งานไม่ได้ จึงหัดใช้ “เท้า” เขียนหนังสือ จากลายมือหวัดๆ กลายเป็นลายมือสวยจนใครๆ ก็ต้องทึ่ง เมื่อเข้าเรียนมัธยม เธอเดินหรือวิ่งไปโรงเรียนทุกวัน เพราะไม่มีเงินซื้อจักรยาน พฤติกรรมนี้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสามารถด้านกรีฑา เธอติดทีมกรีฑาของโรงเรียน และต่อมาก็ได้รับคัดเลือกเข้าทีมชาติสำหรับนักกีฬาคนพิการ
คุณยายสนับสนุนเต็มที่ พร้อมเตือนลูกเสมอว่า “อย่าละทิ้งการเรียน” เธอจึงแบ่งเวลาทั้งเรียน ทั้งซ้อมกีฬาอย่างมีวินัย กระทั่งในปี 2013 เธอสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยซานซี แม้คุณยายจะกังวลเรื่องค่าเล่าเรียน แต่โชคดีได้รับทุนสนับสนุนจากมหาวิทยาลัยและองค์กรการกุศล และเธอเองยังทำงานพาร์ทไทม์ระหว่างเรียน รวมทั้งคว้าทุนการศึกษาหลายปีติดต่อกัน จนจบปริญญาตรี ต่อด้วยปริญญาโท และสุดท้ายได้เป็นดอกเตอร์ด้านการแพทย์
หญิงแก่จนๆ เก็บ "ทารกพิการ" มาเลี้ยง ใฝ่ดีโตเป็นด็อกเตอร์ ออกทีวีพูดสั้นๆ น้ำตาแม่ร่วง!