สไลด์โชว์ “คู่รักนักสู้ผู้พิการ” คนหนึ่งสูญเสียขา 1 ข้าง อีกคนไร้ขาทั้ง 2 ข้าง ไม่ถอดใจ ช่วยกันทำงานหารายได้-ส่งเสียลูกจนเดินถึงฝัน!

“คู่รักนักสู้ผู้พิการ” คนหนึ่งสูญเสียขา 1 ข้าง อีกคนไร้ขาทั้ง 2 ข้าง ไม่ถอดใจ ช่วยกันทำงานหารายได้-ส่งเสียลูกจนเดินถึงฝัน!

[/p] [b]รายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ วันเสาร์ที่ 21 ตุลาคม 2566 ที่ผ่านมา พาคุณผู้ชมไปที่ จ.อ่างทอง เพื่อรู้จัก "อ้วนและรุ่ง" ที่แม้โชคร้ายพิการทั้งคู่ แต่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา สู้ฝึกอาชีพเพื่อมีงานทำ เมื่อบุพเพสันนิวาสพาให้ทั้งคู่ได้มาพบกัน ทั้งสองไม่เพียงสู้ไปด้วยกัน แต่ยังตัดสินใจมีพยานรัก แม้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พ่อแม่พิการและไม่ได้มีฐานะ จะสามารถส่งเสียเลี้ยงดูลูกจนถึงฝั่งฝันได้ แต่ทั้งคู่ก็ทำสำเร็จ “วันนั้นเลิกงานตอนเช้า ผมกำลังขับมอเตอร์ไซค์กลับที่พัก มาถึง 5 แยกปากเกร็ด ผมมาทางตรง รถ 6 ล้อขึ้นจากซอยมา ผมเลยชนเข้า ก็เสียขาข้างหนึ่ง”[/b] อุบัติเหตุเมื่อ 28 ปีก่อน ทำให้ “อ้วน” ธวรักษ์ มณีโชติ ต้องเสียขาซ้ายไปในวัยแค่ 19 ขณะที่ “รุ่ง” รุ่งรัตน์ มณีโชติ ก่อนจะโคจรมาเจอกันและใช้ชีวิตร่วมกัน ก็เคยถูกอุบัติเหตุมาพรากขาทั้ง 2 ข้างไปในวัยแค่ 22 [b] “ตอนนั้นทำงานโรงงาน และออกกะตอนเช้า ประมาณ 3 โมงเช้า ก็ขับมอเตอร์ไซค์จะไปรับแม่ที่ตลาด แม่ขายของ เลยโดนรถขนทรายชน จนต้องตัดขาทั้งสองข้าง”[/b] “คู่รักนักสู้ผู้พิการ” คนหนึ่งสูญเสียขา 1 ข้าง อีกคนไร้ขาทั้ง 2 ข้าง ไม่ถอดใจ ช่วยกันทำงานหารายได้-ส่งเสียลูกจนเดินถึงฝัน!

[/p] หลังรักษาตัวและฟื้นฟูร่างกาย โดยมีกำลังใจจากครอบครัว “รุ่ง” เริ่มทำงานที่พอทำได้ คือ ทำของชำร่วยที่บ้านใน จ.อ่างทอง ก่อนจะตัดสินใจไปฝึกวิชาชีพที่มูลนิธิส่งเสริมและพัฒนาคนพิการ จ.นนทบุรี ขณะที่อ้วน หลังสูญเสียขาไป 1 ข้าง ได้กลับไปรักษาตัวที่บ้านเกิด จ.อำนาจเจริญ และโชคดีได้รับพระราชทานขาเทียม [b] “ตอนนั้นมีหน่วยของสมเด็จย่ามาลงหน่วยทำขาเทียมที่จังหวัดใกล้เคียง จ.ศรีสะเกษ ผมเลยมีโอกาสไปเข้าร่วมโครงการ มีขาใส่ทุกวันนี้เพราะสมเด็จย่า”[/b] หลังจากนั้น อ้วนได้ตัดสินใจมาฝึกวิชาชีพที่มูลนิธิส่งเสริมและพัฒนาคนพิการเช่นกัน จนได้พบกับรุ่งที่นี่ [b]“มาสอบเข้าและเรียนคอมพิวเตอร์ออฟฟิศและกราฟฟิค อย่างละ 6 เดือน (ถาม-มาเจอคู่ชีวิตได้ยังไง?) ได้เรียนด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ประทับใจที่เขาคอยสอนเราด้วยบางทีที่ผมไม่เข้าใจตรงไหนที่อาจารย์สอน”[/b] “คู่รักนักสู้ผู้พิการ” คนหนึ่งสูญเสียขา 1 ข้าง อีกคนไร้ขาทั้ง 2 ข้าง ไม่ถอดใจ ช่วยกันทำงานหารายได้-ส่งเสียลูกจนเดินถึงฝัน!

[/p] หลังเรียนจบ อ้วนและรุ่งได้ฝึกงาน ทำงานที่เดียวกัน ตามที่เคยสัญญากันไว้ว่าจะดูแลกัน เมื่อทำงานในสิ่งที่เรียนมาจนเริ่มรู้สึกอิ่มตัว ทั้งคู่จึงตัดสินใจหาอาชีพเป็นของตัวเอง เพราะคิดว่าน่าจะยั่งยืนกว่า [b]“ผมคิดว่า เราก็รับแต่เงินเดือน เราไม่มีอาชีพของเราเลย ผมเลยว่า มาเริ่มค้าขายดีไหม เป็นอาชีพ เป็นอะไรที่มันยั่งยืนกว่า เราสามารถเก็บของเราเอง ออมของเราเองได้ มันสามารถสร้างอาชีพของเราได้ด้วย” “ก่อนจะเปิดร้านซักอบรีด ก็ขายของมาแล้วหลายอย่าง ไส้กรอกย่าง ไก่ย่าง ต้มแซ่บ ยำคอหมู ไปรถคันเล็กๆ รถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง สุดท้ายมีพี่แนะนำให้เปิดร้านซักรีด เพราะเห็นหนูไปรีดผ้าให้เขา เขาบอกว่าฝีมือดี น่าจะลองเปิดร้านซักรีดดู พี่อ้วนบอกว่า น่าจะได้อยู่นะ เราก็เลยลองทำดู” “(ถาม-ลูกค้าเห็นเราสภาพไม่สมประกอบ เขาตั้งคำถามหรือไว้ใจการทำงานเราไหม?) บางคนก็ถาม อยากรู้เหมือนกันว่า เราทำไมเป็นแบบนี้ แต่เขาก็อุดหนุนด้วยที่ว่าเราตั้งใจทำงานมากกว่า เขาเห็นผลงานเรามากกว่า เขาเลยไม่ได้เอาตรงนี้มาตัดสิน”[/b] ไม่ใช่แค่เปิดร้านซักอบรีด แต่อ้วนยังต่อยอดสิ่งที่ชอบคือ เลี้ยงปลา ให้เป็นธุรกิจ ด้วยการเลี้ยงปลาสารพัดชนิดขาย ซึ่งตอนแรกก็ดูท่าว่าจะไปได้ดี แต่สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจเลิก “คู่รักนักสู้ผู้พิการ” คนหนึ่งสูญเสียขา 1 ข้าง อีกคนไร้ขาทั้ง 2 ข้าง ไม่ถอดใจ ช่วยกันทำงานหารายได้-ส่งเสียลูกจนเดินถึงฝัน!