สไลด์โชว์ เรื่องเล่าเมาแล้วขับ ตอน 2: สิบล้อชนหนี เสียขาสองข้าง ดับฝันแข้งทีมชาติ

นพดล วรรณบวร นักกีฬาวีลแชร์บาสเกตบอล

[/p] สำหรับเรื่องเล่าเมาแล้วขับ ตอน 2 นี้ ทีมข่าวเฉพาะกิจไทยรัฐออนไลน์ จะพาไปพบกับเรื่องราวสุดสะเทือนใจของ[b]หนุ่มสุราษฎ์ฯ ผู้ถูกโชเฟอร์รถบรรทุกซดน้ำเมาเบียดชนมอเตอร์ไซค์จนทำให้เขาต้องสูญเสียขาทั้งสองข้างไปพร้อมๆ กับอนาคตนักฟุตบอลทีมชาติด้วยวัยเพียงแค่ 17 ปีเท่านั้น[/b]... เรื่องราวของเขาเริ่มต้นขึ้นเมื่อปี 2540 [b] ‘นพดล วรรณบวร’ หรือ กุ่ย ในขณะนั้นอายุได้ 17 ปี[/b] อาศัยอยู่กับแม่และน้องอีก 2 คน ที่ จ.สุราษฎร์ธานี ส่วนพ่อแยกทางกับแม่ไปตั้งแต่ตอนเขาเด็กๆ นอกจากแม่ที่หาเลี้ยงครอบครัวแล้วก็มีเขาที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเลี้ยงน้อง 2 คน โดยอาศัยฝีเท้าสุดเทพเตะบอลหาเงินเลี้ยงครอบครัว [b]ด้วยความที่รักกีฬาฟุตบอลผสมกับพรสวรรค์ส่วนตัว ทำให้โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ซึ่งโด่งดังในเรื่องกีฬาฟุตบอล เรียกตัวเข้าไปเป็นหนึ่งในทีมนั้น[/b] พร้อมมอบทุนเรียนฟรีและเบี้ยเลี้ยงให้เขาด้วย [b]ลางบอกเหตุ แม่ปวดขาจนเดินแทบไม่ไหว ! [/b] ชีวิตวัยรุ่นของเขากำลังไปได้ดี แต่กลับมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น เมื่อช่วงก่อนสงกรานต์ แม่ของเขาปวดขาแบบไม่มีสาเหตุ จนแทบจะเดินไม่ได้ เขาจึงต้องคอยบีบนวดให้แม่ทุกๆ วัน เกือบ 1 สัปดาห์ กระทั่งคืนวันที่ 11 เม.ย. เขาจะออกไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อนๆ แต่แม่ห้ามไว้ เพราะเช้าวันที่ 12 จะต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อไปรายงานตัวเรียนต่อ อีกทั้งช่วงนี้ดวงของเขากำลังพุ่งขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างดีไปหมด [b]ซึ่งเขาเองก็ตกปากรับคำแม่ว่าจะไม่ไป แต่กลับคิดขึ้นมาว่าถ้าเข้ากรุงเทพฯ อีกนานกว่าจะได้กลับมาเจอเพื่อน จึงอาบน้ำแต่งตัวแอบแม่ออกไปจนได้[/b] นพดล วรรณบวร พิการนั่งรถเข็น จากอุบัติเหตุรถชน

[b]เหตุการณ์เลวร้ายที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้น ! [/b] คืนวันนั้นหลังจากจบคอนเสิร์ตประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ กลุ่มเพื่อนของเขาก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แต่เพื่อนที่มากับเขาดื่มเหล้าจนเมา จึงวานให้เขาขี่รถแทน กระทั่ง [b]ก่อนจะถึงบ้านประมาณ 300 เมตร ได้มีรถบรรทุกขับส่ายไปส่ายมาอยู่ข้างหน้า กลุ่มเพื่อนได้ออกขวาแซงรถบรรทุกคันดังกล่าวไปจนหมดเหลือแค่รถเขาเพียงคันเดียว[/b] นักกีฬาหนุ่มอนาคตไกล จึงตัดสินใจออกขวาแซงรถบรรทุกเช่นกัน [b]เมื่อบิดแซงเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อรถบรรทุกหักพวงมาลัยเพื่อเบียดรถมอเตอร์ไซค์ที่เขาขี่ทันที ทำให้ชนกันอย่างรุนแรง รถมอเตอร์ไซค์ติดไปกับรถบรรทุกลากยาวไปหลายร้อยเมตร[/b] ก่อนภาพเหตุการณ์จะค่อยๆ เลือนหายไป เนื่องจากเสียเลือดมาก [b]ชีวิตเปลี่ยน เมื่อต้องกลายมาเป็น ‘คนพิการ’ [/b] คุณกุ่ย เล่าให้ทีมข่าวฯ ฟังต่อว่า [b]รู้สึกตัวอีกครั้งก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว และขาก็ไม่ได้หักด้วย แต่แผลที่ขากลับติดเชื้อหมอเกรงว่าจะลามไปใหญ่ จนต้องผ่าตัดเอาขาออก[/b] วินาทีแห่งความสูญเสียขาทั้งสองข้างทำให้เขาถึงกับร้องห่มร้องไห้ ทำใจไม่ได้ กล่าวกับแม่ว่า[b] “ให้ตายไปเลยยังจะดีกว่า” [/b] ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขากำลังจะไปได้สวย อนาคตกำลังรุ่งโรจน์กับสิ่งที่เขารักนั่นคือ ฟุตบอล [b]แต่วันนี้เขาจะไม่สามารถเตะบอลได้อีกตลอดชีวิต รวมถึงภาระต่างๆ ก็ต้องตกมาอยู่กับครอบครัวแทน[/b] สถานการณ์ของบ้านเริ่มย่ำแย่ เมื่อบาดแผลผ่าตัดทำให้ต้องรักษาตัวนานถึง 6 เดือน หมดค่ารักษาพยาบาลไป 300,000 บาท ยังไม่รวมค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน [b]ครอบครัวเขาไม่ได้รับเงินช่วยเหลืออะไรเลย เพราะว่าคนขับรถบรรทุกผู้พิพากษาชีวิตของเขานั้น ขับชนและหนีไป จนปัจจุบันตำรวจก็ยังจับตัวไม่ได้[/b] เงินทุกบาททุกสตางค์แม่ของเขาจึงต้องกู้หนี้ยืมสินคนอื่นมาใช้จ่ายแทน ทีมนักกีฬาวีลแชร์บาสเกตบอล

คุณกุ่ย เล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตมันหมดแล้ว นักเรียนทุน นักกีฬาฟุตบอลทีมชาติ อนาคตดับวูบไม่เหลืออะไรเลย แถมยังต้องมาเป็นภาระของครอบครัวอีก [b]ตอนที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในสงขลา แม่จะนั่งรถไฟจากสุราษฎ์ฯ มาหาทุกวันสลับกับน้าและน้องๆ เพราะพวกเขาไม่อยากให้อยู่คนเดียว[/b] กลัวจะคิดมาก นี่คือกำลังใจที่สำคัญทำให้รู้ว่ายังมีครอบครัวอยู่ข้างๆ เสมอ” [b]ฟื้นฟูบาดแผลทั้งกายและใจ เรียนรู้การใช้ชีวิตโดยไม่มี ‘ขา’ [/b] หลังจากที่ต้องกลายเป็นคนพิการไม่มีขา คุณกุ่ย เล่าว่า สิ่งแรกที่ต้องทำ คือ ทำใจให้ได้ ซึ่งใช้เวลาเป็นปี ในการยอมรับว่าไม่มีขาอีกต่อไปแล้ว [b]พยายามเรียนรู้การใช้ชีวิตโดยไม่มีขา แต่ก็ยังอายไม่กล้าออกจากบ้าน เพราะบางคนมาถามว่า ‘ขาไปโดนอะไรมา’ [/b] หรือบางคนมองด้วยสายตาแปลกๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่หยุด เหมือนถูกสะกิดบาดแผลในใจอยู่ตลอดเวลา จึงทำให้ไม่กล้าออกไปข้างนอก [b]กระทั่ง ดูโทรทัศน์และได้เห็นคนพิการเล่นกีฬา จึงจุดประกายความคิดว่า ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์เสียแล้ว ดีกว่านั่งๆ นอนๆ อยู่กับบ้าน[/b] เป็นภาระให้กับครอบครัว จากนั้น [b]คุณกุ่ย ได้ให้แม่พาไปที่ศาลากลางจังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้รับคำแนะนำว่ารัฐบาลมีทุนให้เรียน เช่น[/b] คอมพิวเตอร์ ซ่อมโทรศัพท์ เย็บหนัง ซ่อมโทรทัศน์ จึงได้ตัดสินใจ[b]ขึ้นมาเรียนที่โรงเรียนอาชีวพระมหาไถ่ ด้านคอมพิวเตอร์กราฟิก[/b] “เวลาไปเรียนตามศูนย์ต้องอยู่คนเดียว และเคยอยู่แต่กับสังคมคนปกติ [b]แต่ตอนนี้ต้องเข้าไปอยู่ในสังคมคนพิการ ที่มีความพิการหลากหลายมาก[/b] ไปอยู่ที่นั่นอาทิตย์แรกก็ร้องไห้ทุกวันให้แม่มารับ เพราะเห็นแล้วรับไม่ได้กับการที่จะต้องอยู่กับคนพิการ แต่หลังจากนั้น 2-3 อาทิตย์ก็[b]เริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนได้ แลกเปลี่ยนทัศนคติกัน บางคนเขาก็ไม่ได้เป็นตั้งแต่เกิด เพิ่งมาเริ่มเป็นเหมือนกันก็มี เรียกได้ว่า คุยกันจนสนิท เห็นใจซึ่งกันและกัน” [/b] นอกจากไปเรียนคอมพิวเตอร์กราฟิกแล้ว [b]เขายังได้มีโอกาสเล่นกีฬาวีลแชร์บาสเกตบอลด้วย กระทั่งได้มีชื่อติดเป็นนักกีฬาของ จ.ชลบุรี[/b] ด้วยความสามารถของเขาทำให้คว้าแชมป์ในการแข่งกีฬามาได้ และ[b]ก้าวขึ้นมาติดทีมชาติไทยได้ในที่สุด[/b] นพดล วรรณบวร กำลังแข่งขันกีฬาวีลแชร์บาสเกตบอล