รายละเอียดกระทู้

พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี มีคำถามว่า "อยากจะเกิดอีกสัก 2 ชาติแต่ไม่อยากเกิดมาเป็นทุกข์ อยากจะได้รับแต่ความสุข จึงขอกราบเรียนถามว่า การทำบุญชาตินี้จะส่งผลไปถึงชาติหน้าได้หรือไม่ และจะได้รับบุญในชาติหน้านี้หรือเปล่า" เป็นเรื่องของ "บุญ" เป็นเรื่องของ "การเกิด" เป็นเรื่องของ "ความทุกข์" เป็นเรื่องของ "ความสุข" และผลสะเทือนในแต่ละชาติ ในแต่ละภพ "เกิดมาต้องเป็นทุกข์แน่โยม" เป็นการยืนยันจาก พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี "จะต่างกันก็ทุกข์มาก ทุกข์น้อยเท่านั้นแหละ การทำบุญต้องส่งไปให้ชาติหน้าแน่ ของเราจะทำแล้วจะไปไหน การทำบุญไม่ใช่หนทางพ้นจากทุกข์โดยตรง แต่เป็นทางทำทุกข์ให้น้อยลง" จากนั้น จึงเน้นอย่างหนักแน่นและจริงจัง "การภาวนานั้นซีเป็นทางนำทุกข์ให้หมดไป ฉะนั้น ใครก็ตามปรารถนาว่าขอเกิด 2 ชาติ 5 ชาติ ถ้าเราภาวนาไม่ดีจะปรารถนาอย่างไรก็ไม่ได้" ขึ้นอยู่กับ "ภาวนา" ขึ้นอยู่กับ "ปฏิบัติ" ขึ้นอยู่กับว่ากระบวนการภาวนาดำเนินไปอย่างไร ขึ้นอยู่กับว่ากระบวนการลงมือปฏิบัติดำเนินไปอย่างไร ยังมีคำถามต่อ "เป็นฆราวาสต้องมีพันธะอยู่กับครอบครัว เมื่อทำความเพียรด้วยการภาวนาจนจิตเป็นสมาธิ ได้รับความสุขแล้วมิได้คิดถึงเรื่องอนาคตข้างหน้า เพราะทราบว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิด-ดับ เกิด-ดับตามหลักพุทธศาสนาถูกต้องแล้ว ก็เพียรอยากจะได้ความสุขอยู่ในปัจจุบันเท่านั้น อยากจะทำความเพียรภาวนาให้เป็นสมาธิอยู่ต่อไปก็ยังต้องติดอยู่กับบ่วง มีเครื่องผูกพันอยู่จะทำอย่างไร จึงขอกราบเรียนถามวิธีจะให้ได้รับความสุขนี้อยู่เรื่อยๆ ไป" ยังอยู่ในประเด็นว่าด้วย "ความสุข" "เป็นธรรมดา" พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี ตอบ "อยากจะได้รับความสุข เมื่อเห็นผู้ที่บวชเข้ามาแล้วไม่มีพันธะอะไรเข้าใจว่าจะได้รับความสุข" แล้วผู้ที่ "บวช" นั้นมี "ความสุข" จริงละหรือ ความเห็นของ พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี คือ "แท้จริง ผู้บวชแล้วเป็นผู้ไม่ประมาท จะต้องคิดถึงหน้าที่ของตนว่า กิจสิ่งใด ข้อวัตรอันใดที่ตนทำแล้วยังไม่ได้ทำ กรรมอันใดที่ผิดไม่ควรทำ เราละแล้วหรือยัง ความดีมีพอแล้วหรือที่จะภาคภูมิใจแก่ตัวเองและไม่ให้เดือดร้อนภายหลัง เหล่านี้เป็นความเดือดร้อนของพระ เป็นพระก็ดี เป็นฆราวาสก็ดี มีความเดือดร้อนไปคนละอย่าง ถ้าเป็นผู้ไม่ประมาทพิจารณาตนเองอยู่เป็นนิจ จะพ้นจากทุกข์ไม่ว่าพระหรือฆราวาสด้วยการทำความสงบสุขอันปราศจากนิวรณ์ 5 มีความมุ่งมั่นในอารมณ์นั้นอยู่เสมอ ถึงอารมณ์ใดจะมารบกวนก็ไม่ไหวไปตาม" ในระหว่างพาพุทธศาสนิก"ภาวนา"พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี อบรมธรรมนำก่อนว่า ภาวนา ก็คือวิธีอบรมใจให้ได้รับความสงบ เพราะเราไม่เคยสงบตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ใจที่ไม่ได้รับความสงบแล้วก็ไม่มีพลังที่จะเกิดความรู้ คือความนึกคิดอะไรต่างๆ ให้เห็นของจริงได้ เหตุนั้น การภาวนาจึงเป็นการสร้างพลังใจให้ใจสงบอยู่ในที่เดียว จะอยู่ได้นานสักเท่าใด ก็ขอให้อยู่ไปเสียก่อน แต่ใจเป็นของไม่มีตัว เหมือนลมกระทบสิ่งหนึ่ง จึงปรากฏว่ามีลม ใจก็เช่นเดียวกัน เราจะต้องให้กระทบวัตถุใดวัตถุหนึ่ง เช่น ให้กระทบที่ปลายจมูกเอาลมหายใจนั้นเป็นเครื่องวัดให้ใจไปรู้เฉพาะลมหายใจกระทบปลายจมูกก็ได้ หรือเราจะเพ่งพิจารณาอยู่เฉพาะตัวของเราให้เห็นสักแต่ว่าธาตุ 4 ดิน น้ำ ไฟ ลม อยู่อย่างนั้นตลอดเวลาก็ได้ แล้วแต่จะถนัดอย่างไหน เมื่อใจมันกระทบอยู่นั้น จะเห็นใจชัดขึ้นมาทีเดียวว่าใจอยู่หรือไม่อยู่ เมื่อไม่อยู่ก็ดึงเอามาไว้ให้อยู่ในที่เดียว เมื่ออยู่แล้วก็คุมสติเพ่งพิจารณาอยู่อย่างนั้น เมื่อทำอยู่อย่างนี้ใจก็จะค่อยอ่อนลง อ่อนลง แล้วผลที่สุดก็รวมเป็นเอกัคคตารมณ์ มีใจเป็นอารมณ์อันหนึ่งได้ จากนี้จึงแจ่มชัดเป็นอย่างยิ่งว่า จะทุกข์จะสุขจึงอยู่ที่การรู้ เพราะจากการรู้นั้นเองทำให้รู้ว่าสิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นทุกข์น้อย และน้อยลงเป็นลำดับ น้อยลงกระทั่งไม่เหลือทุกข์ มีแต่ต้อง "รู้" เท่านั้นที่จะเข้าใจในกระบวนการแห่ง "ทุกข์" และบริหารจัดการ "ทุกข์" ได้ ขอบคุณ…อีเมล์ส่งต่อ